Hipokaliemia to zmniejszenie stężenia potasu w surowicy <3,5 mmol/l. Jak ją leczyć?
- Uzupełnij niedobór potasu
- Poszukuj potencjalnych czynników pogłębiających hipokaliemię (np. wymioty, biegunki, diuretyki pętlowe, zespół Conna, nerkowe kwasice cewkowe)
- Monitoruj stężenie jonów potasu w surowicy
- Zapobiegaj nawrotom
Potas podajemy zwykle pod postacią roztworu KCl. U chorych z kwasicą metaboliczną, potas można podać pod postacią wodorowęglanów lub cytrynianów.
Tempo i droga podawania jonów potasu będzie zależeć od stanu pacjenta:
1) K≥2,5 mmol/l, bez objawów → p.o. 20–30 mmol K 2–4 × dz. (maks. 40 mmol na dawkę)
2) K <2,5 mmol/l lub objawy → rozpocznij od wlewu i.v. maks. 20 mmol K/h (roztwory o stężeniu ≥40 mmol K/l podawaj do żył centralnych)
Orientacyjna wielkość niedoboru potasu przy zmniejszeniu kaliemii o 1 mmol/l wynosi 200 mmol.
Jeśli chory może przyjmować leki p.o. → zastosuj bloker receptora aldosteronowego (spironolakton, eplerenon).
Oporność na leczenie może być wynikiem współistniejącej hipomagnezemii.
Łańcuch przeżycia, czyli kluczowe czynności, które należy wykonać, aby zwiększyć szansę na przeżycie osoby z nagłym zatrzymaniem krążenia:
Wstrząs septyczny to ciężka sepsa z utrzymującą się hipotensją (niedociśnieniem) oporna na resuscytację płynową, wymagająca podania wazopresorów (leków obkurczających naczynia krwionośne).