• Pamiętaj o zdjęciu pacjentowi maski tlenowej lub wąsów tlenowych i odsunięciu ich co najmniej 1m od pacjenta.
• Zadbaj o poprawne ułożenie elektrod:
  -prawa elektroda – po prawej stronie mostka, poniżej obojczyka
  -lewa elektroda – w V przestrzeni międzyżebrowej w linii pachowej środkowej.

• Można wykonać defibrylację bez przerywania uciśnięć klatki piersiowej wykonywanych mechanicznie (przez urządzenie do kompresji klatki piersiowej), ale manualne uciśnięcia należy przerwać na czas defibrylacji (istnieje ryzyko dla ratownika nawet, jeśli ma założone rękawiczki).
• Należy wykonywać pojedyncze defibrylacje przerywane 2 minutami uciśnięć klatki piersiowej i pamiętać o zachowaniu jak najkrótszych przerw w masażu serca.

‍

Warto przypomnieć, że rytmy, podczas których wykonujemy defibrylację to migotanie komór  (VF) oraz częstoskurcz komorowy bez tętna (pVT).

Energia defibrylacji powinna wynosić pomiędzy 120-360 J - na pierwszą defibrylację zalecana jest energia minimum 150 J, a do kolejnych stałą lub zwiększoną wartością.

W nawracającym lub opornym migotaniu komór zalecane jest zwiększenie energii defibrylacji podczas kolejnych wyładowań.

W nawracającym migotaniu komór można też zastosować alternatywne ułożenie elektrod - przednio-tylne: ​​okolica przedsercowa i plecy, tuż poniżej lewej łopatki.

Dodatnie ciśnienie końcowo-wydechowe (PEEP) może zmniejszać skuteczność defibrylacji poprzez zwiększenie impedancji transtorakalnej (upowietrznione płuca oddalają serce od ściany klatki piersiowej, zwiększając opór).
W związku z tym należy:
- minimalizować PEEP, zmniejszając jego nastawy na respiratorze
- zwiększając czas trwania wydechu (stosunek I:E), zwłaszcza u pacjentów z obturacją (astma, POCHP)
- w razie potrzeby stosować wyższe energie wyładowania